John Heijnen in de podcast ‘De mens achter de ondernemer’

Bekijk, luister of lees de podcast!

Kijk, luister of lees mee! In aflevering 2 spreekt Gijs met John Heijnen, oprichter van DataByte.

John en Gijs beginnen het gesprek met wat DataByte precies is. DataByte is een full-service ICT-onderneming, een MSP, opgericht in 1987 door John Heijnen. Inmiddels zijn we 33 jaar verder en is DataByte onderdeel geworden van Interstellar. Gijs: we zitten hier omdat je afscheid aan het nemen bent. Zo voelt het nog niet hoor.. geeft John aan. De twee blikken terug naar de tijd waarin John DataByte opgericht heeft.

Even terug naar de middelbare school. Je zat in de derde klas, wat voor iemand was je?

Ik was een jongen die eigenlijk toen al heel erg bezig was om te bekijken wat ik wilde bereiken. In die leeftijd ben je vaak een beetje zoekende. Ik zat op het Mollerlyceum in Bergen op Zoom. Ik bekeek, waar ben ik goed in, wat vind ik leuk om te doen. Toen kwam ik er eigenlijk heel snel achter dat ik het leuk vond om iets voor mezelf te gaan doen. Vervolgens kies je een weg en toets je voortdurend, waar haal ik mijn voldoening uit? Op dat moment denk je natuurlijk dat je begrijpt hoe de wereld in elkaar zit. Uiteindelijk rol je ergens in, zo is het bij mij een beetje gegaan en ergens is dan een zaadje ontstaan voor het huidige bedrijf.

De straatuniversiteit

Maar je bent dus niet echt gaan studeren, maar direct aan de slag gegaan?
Nou ik dacht ik kan wel gaan studeren, maar dan denk ik niet dat ik kan bereiken wat ik nu kon bereiken. Ik zeg altijd maar, ik heb de straatuniversiteit gevolgd en daar ben ik enorm trots op! Het was niet zo dat ik dacht:  ik ga via de HAVO naar het VWO dan naar een HEAO, de universiteit en daarna ga ik in loondienst werken. Nee, dat was niet de route die ik voor ogen had. Ik ben eigenlijk gewoon meteen gaan werken.

‘Ik heb nog nooit voor een baas gewerkt’

Ik heb nooit voor een baas gewerkt. Toen ik een jaar of 16-17 was, ben ik begonnen met programmeren. Dan hebben we het over 1980? Ik ben in 1970 geboren in Bergen op Zoom. Dat was 1986, 1987 inderdaad. Dat stond toen allemaal nog in de kinderschoenen. Toen was in het land der blinden, eenoog koning. In de tijd van de Commodore 64, de VIC-20 de spectrum ZX 48. Mijn vader had een Sharp-computer en op die manier leerde ik programmeren. Ik had een database programmaatje geschreven en daar was toen interesse voor vanuit een doe-het-zelfzaak in Steenbergen. Met het samenstellen van cassettebandjes heeft het bedrijf heel langzaam ontwikkeld.

Wat was je drijfveer toen je begon?

Ik denk dat ik het belangrijk vond, onbewust, om meer gezien en erkend te worden, Ik wilde onderscheidend zijn op de één of andere manier. De Rabobank belde me op een gegeven moment op. Ik kon pakketjes telebankieren gaan installeren bij ondernemers, bij boeren in de regio en op die manier kon ik me onderscheiden. Ik werd gezien en was iemand. Achteraf denk ik wel dat dat een belangrijke drijfveer is geweest. Onbewust, want op dat moment sta je daar niet echt bij stil. Maar goed ja, je kent een kunstje, een trucje en dat wordt gewaardeerd. Vervolgens krijg je daar plezier in en levert het wat geld op en dan van het een komt het ander.

Wat was je grootste kwaliteit? Was dat de techniek of het verkopen van wat je had?

Dat is een goede vraag! Ik denk dat het de techniek was. Ik was technisch, kon programmeren dus ik begreep ook wat er in die computer onder de motorkap gebeurde. Ik denk ook wel dat ik het op een goede manier kon overbrengen. Dat is ook wel grappig.. Na de HAVO ben ik naar de MEAO gegaan. Daar moest ik toen lessen overnemen van docenten die afwezig waren. Met name informatica en daarna ook tekstverwerking. En ik vond het ook wel leuk om mensen iets over te brengen, om wat te leren. Toen ik later ook computers ging verkopen, die werden dan thuis afgeleverd, gaf ik de mensen gewoon instructie. Dus ik denk dat het en, en, en was. Ik denk dat als je iets verkoopt, je ook moet weten waar je heb over hebt.

Wat is de grootste fout die je ooit hebt gemaakt?

Grootste fout….? Nou ik ben wel van harmonie en ik ben wel van mensen vertrouwen geven, dat brengt ons heel veel, maar soms raak je daar ook in teleurgesteld. Omdat niet iedereen is zoals jezelf bent qua gedrevenheid, qua ambitie, qua mentaliteit. En op een gegeven moment filtert dat zich ook wel uit. Maar soms dan doe je een beroep op mensen waarvan je denkt.. dat kan ik eigenlijk niet vragen. Dat komt voort uit het feit dat ik nooit werknemer ben geweest. Dus ik heb nooit aan de andere kant gezeten, waardoor het soms moeilijk was, zeker in de begin periode, om me echt te spiegelen. Daardoor ben ik onderweg weleens mensen verloren waarvan ik achteraf denk, dat had ik anders moeten doen.

Dat is wel een valkuil, en soms nog wel eens. Maar daar leer ik omheen managen. Maar of dat een fout is? Door schade en schande wordt je wijs. Het is vallen en opstaan.

Wat is de beste beslissing die je ooit gemaakt hebt?

Nou dat zijn er heel veel geweest, want anders had het bedrijf niet zo kunnen bestaan zoals het nu is. Maar er zijn altijd van die momenten die je bijblijven. Mijn vader gaf me eigenlijk twee lessen mee toen ik jong was. Hij was een boekhouder en zei: je moet je pas klem zetten als het nodig is en je moet eigenlijk alles wat je koopt gelijk kunnen betalen. Een crisis komt nooit alleen zei hij en dat is natuurlijk nu helemaal actueel.

Alles wat wij deden, dat deden we met eigen geld. Het pand wat we kochten bijvoorbeeld. We zorgden altijd wel dat we vooruit konden kijken, ook financieel. Dat heeft heel veel rust en comfort geboden. Wij zijn nooit afhankelijk geweest van banken of van kredietmaatschappijen et cetera. Ook denk ik dat het goed is dat je leert vertrouwen op mensen en hun expertise. Of het nou accountants zijn of alle mensen die het bedrijf vormen. Als je hen het vertrouwen blijft geven en we blijven naar de markt luisteren, dan kan je daar wel een heel eind mee komen.

Kenmerk van ondernemers

Iedereen denkt in kansen, maar ik denk dat ondernemers ook nadenken: als ik iets koop, kan ik het dan ook weer verkopen? Of als ik alleen maar met wind mee kan zeilen.. en je hebt goede mensen om je heen, dan zijn er ook mensen die zeggen: er kan ook een keer tegenwind ontstaan en hoe handel je dan en welke scenario’s heb je dan klaar liggen? Ik denk dat dat een kenmerk is voor ondernemers die vooruit kunnen kijken. Dat die ondernemers daarom ook al die crisissen weer hebben overwonnen en vaak al langere tijd bestaan. Want anders besta je niet al tientallen jaren. We hebben natuurlijk heel veel crisissen gehad, in de afgelopen decennia.

Je staat nu op het punt om afscheid te nemen van je bedrijf. Zeg ik dat goed?

Nou nee, eigenlijk niet, want wij worden overgenomen door een grotere groep. Interstellar is een groep waarin we terecht gaan komen, waarin het ondernemerschap binnen de collectie, zal blijven bestaan. En waarin wij de visie die wij hebben gaan doorvoeren. Namelijk dat wij naar meerdere vestigingen in Zuidoost-Nederland willen doorgroeien om echt een relevante IT-partij te worden. De komende jaren blijven mijn compagnon en ik het management voeren van onze onderneming. We zullen door gaan groeien, wat zowel voor onze mensen, onze collega’s (die vaak al heel lang bij ons werken), als voor onze klanten alleen maar meerwaarde op gaat leveren. Dit omdat de markt aan het consolideren is, omdat er allerlei trends in de markt zijn die steeds belangrijker worden, denk aan security etcetera. En ondanks dat we toch een redelijke omvang hebben met 85-90 mensen, denken wij dat in die schaalvergroting die we zien, het van belang is dat  we expertises aan boord krijgen die we zelfstandig nooit zo goed ingeregeld krijgen.

En waren er meerdere kandidaten? Ja, we waren in de omstandigheid dat we 16 biedingen hebben gekregen.

Wat gaf de doorslag voor Interstellar?
Wij hebben gezegd dat de continuïteit van de onderneming in alles voorop staat, zowel voor onze mensen, als voor onze klanten. En dat we alleen genoegen nemen met het allerbeste. Dat we dus op zoek waren naar een strategische partij die onze markt écht begrijpt en die ook weet hoe die markt er over drie tot vijf jaar uit ziet.  Wat de verwachtingen zijn die onze klanten daarbij hebben en wat de vraag is. Dat was ook de reden dat we eigenlijk heel snel al afscheid namen van een heleboel private equity partijen.

Waren er ook partijen bij die zeiden: luister eens ik bied je dit, maar dan moet jij wegwezen?
Nou, dat hebben ze misschien wel gedacht maar dat hebben ze niet zo uitdrukkelijk uitgesproken.

Heb je ook nooit over nagedacht?
Nou dit is wel wat mijn collega en ik leuk vinden om te doen. We zijn verknocht aan deze onderneming. Wij zijn alleen ook heel goed in staat denk ik om te kijken naar waar we goed in zijn en waar minder. Waar liggen onze kwaliteiten? We zijn natuurlijk al een paar keer door het glazen plafond heen gekomen, maar als wij nu de volgende stap willen zetten om meerdere ondernemingen aan ons bedrijf te koppelen (we zijn een platformpartij zoals ze dat noemen), dan hebben we daar ook bepaalde expertises bij nodig. Dus nee, er is geen partij geweest die zei ik wil het bedrijf kopen, en een dag later moet je weg zijn.

Je bent 50, zie je dit als een soort laatste stap?
Ja. De komende jaren zijn we nog steeds ambitieus. Ik denk ook dat we met de stap die we nu genomen hebben, we onze visie versneld kunnen realiseren.

Welke offers heb je moeten brengen?

Ik denk dat je dat aan mijn gezin zou moeten vragen. Voor mezelf heb ik geen offers gebracht, want ik heb tot nu toe en prachtperiode gehad. Maar als ik dan toch iets moet noemen.. ik denk dat het was tussen mijn 16e en mijn 34e. Dat was op het moment waarop ik voor het eerst een bedrijf verkocht. Toen ik 34 was, waren er 100-110 medewerkers in dienst, deden we e-tail, retail, en de consumentenmarkt. We richten ons nu alleen op de zakelijke markt. Op mijn 34e heb ik het bedrijf voor het eest verkocht voor 2/3. De 17 jaar daarvoor, heb ik wel heel hard gewerkt. Veel uren gemaakt, omdat ik ook wist (dat zei mijn vader altijd), je moet het ijzer smeden als het heet is. In die periode heb ik heb mijn vader wel eens gebeld en zei: hoeveel ijzer ligt er nu nog? Want het blijft hard werken en er ligt veel ijzer.

Maar goed, je hebt je bedrijf weten te verkopen na 16 jaar. Zo goed dat je eigenlijk al kon stoppen? Als je dat alleen maar aan financiën zou relateren wel.

Dus eigenlijk was je gewoon op je 35ste binnen als ik het zo mag noemen? Ja als je het zo wilt noemen wel ja.

Ben je een goede people manager voor je mensen, voor je bedrijf?

Dat denk ik wel, ja. We hebben echt wel een familiecultuur in onze organisatie waarbij mensen weten wat ze aan je hebben. Ze zullen het misschien niet altijd eens zijn met de keuzes of de beslissingen die we nemen. Iedereen verdient een tweede kans, het bedrijfsbelang gaat boven alles. Maar het is wel zo dat we driehoekjes vormen met een leidinggevende of een medewerker. We kijken wat er op tafel ligt en wat de vraag is achter de vraag, of het probleem achter het probleem. Vaak zien we dat het privé-gerelateerd is en dat het helemaal niks te maken heeft met een persoonlijk iets tussen een collega of met de zaak. Het zijn het privé-gerelateerde problemen, alleen ja mensen willen dat niet gelijk op tafel leggen. Als je dat afpelt en zegt joh als we op 31 december bij elkaar zitten, of we dit probleem dan nog steeds als een topic zullen benoemen, dan zie je vaak dat dat wel meevalt.

‘Elk jaar haalden we de grootste artiesten van Nederland naar Bergen op Zoom’

Ik heb enkele jaren nadat ik het bedrijf verkocht in 2004, een goede doel stichting opgericht in onze regio: Haste for Life. Haast voor het leven, maar het was ook de koppeling tussen Halsteren en Steenbergen. Ik woon zelf in Halsteren en in Steenbergen staat het bedrijf. We hadden een Roparun team waarbij we eigenlijk zeven jaar lang evenementen hebben georganiseerd, in de vorm van een groot concert dat we jaarlijks organiseerden. Elk jaar haalden we de grootste artiesten van Nederland naar Bergen op Zoom haalden.

Binnen 3 maanden waren we uitverkocht. Zo’n 2.000 ondernemers kochten een tafel en doneerden geld aan zowel de Roparun stichting als aan veel lokale goede doelen. Alles in het kader van mensen die kanker hebben en om de kwaliteit van leven te verbeteren. Denk bijvoorbeeld aan doneren aan een hospice, aan een ziekenhuis, aan alles waar we iets konden achter laten. Dit heeft de zaak heel veel voldoening en waardering opgeleverd. Daar ben ik trots op. Op het goede doel en dat we dat zeven jaar lang op die manier hebben gerealiseerd. Ik geloof dat we 700.000 euro met 30-35 vrijwilligers hebben opgehaald. Dat heeft heel veel zingeving gegeven. Daar kijk ik echt, vaak nog met een heel goed gevoel, op terug. Hoe we begonnen, hoe we mensen en organisaties ondersteund hebben.. Ja dat is wel heel mooi! Daar word ik gelukkig van. Fantastisch en heel gaaf om te doen. Omdat ik mensen leerde kennen die ook vanuit een bepaalde zingeving bij een goede doelen organisatie werkten, dat had niks met een werkgever en werknemer verhouding te maken. Dat legde wel andere skills op tafel die ik moest inzetten. Er zaten ook geen promotionele ideeën achter. Het was echt voor het goede doel, we deden het volledig belangeloos.

Kan je makkelijk loslaten? Als je thuis bent?

Uhm, nee, ik sta 24 uur per dag aan.

En, deel je dat met je vrouw?

Zo min mogelijk.

Want ik had ook iemand hier aan tafel die zei: kijk elke ondernemer staat 24 uur per dag aan, kan gebeld worden. En zijn vrouw zei op een gegeven moment tegen hem, ja weet je, ik vind het niet erg dat je zo bezig bent, maar ik wil weten waarmee je bezig bent. Ik zie je niet, begrijp je?

Ja, ja, dat zegt mijn vrouw ook wel. Je bent fysiek wel aanwezig, maar je bent er niet, met je hoofd ben je met andere dingen bezig. En dat is natuurlijk ook zo. Je bent altijd bezig met hoe los ik dit probleem op, hoe bereid ik de dag voor van morgen, waarom heb je zo’n keuze of net als dit, waarom ga je zo’n traject in, om uiteindelijk je bedrijf te verkopen. Dat zijn natuurlijk allemaal zaken die je eerst voor jezelf op een rijtje moet hebben voordat je dat überhaupt deelt. En je moet je ook afvragen, als ik het deel, is het dan een last of voegt het echt iets toe. En ik heb wel altijd redelijk solistisch daarin mijn keuzes gemaakt.

En dat accepteert ze dit of heeft ze dat maar te accepteren?

Ja het zal een balans zijn denk ik, maar uiteindelijk ben ik daarin wel autonoom en solistisch. Het is mijn carrière en ik moet daarin mijn plezier wel of niet uithalen. Maar ik heb daar eigenlijk wel altijd redelijk solistisch in geacteerd.

Wat is je hobby?

Ik doe veel aan hardlopen, fitnessen, wielrennen. Ik heb drie prachtkinderen, daar gaat ook veel tijd inzitten. Ik schaak veel. Dat is een beetje om mijn gedachtes te kunnen verzetten. En schaak je online of schaak je met iemand? Nee, online, al moet ik zeggen dat fysiek schaken wel het mooist is! Ik schaak over de hele wereld, maar dat heeft toch een andere dynamiek, een andere spanning, als je tegenover onbekenden wereldwijd online aan het schaken bent. Maar fysiek schaken is wel mooi. Ja, dan gebeurt er echt iets he? Ja, en het is iets wat in de hele wereld door iedereen begrepen wordt.

Waar ben je trots op?

Waar ben ik trots op… Mijn kinderen, ben trots op mijn gezin, ben trots op mijn carrière tot dusver. Daar ik toch als gewone normale leerling, elke dag zie dat 85– 90 mensen met heel veel plezier naar hun werk gaan. Hun best beentje voorzetten en elke dag proberen om onze klanten zo goed mogelijk te bedienen. En zelfs de verwachting te overtreffen, zeg ik altijd. Daar ben ik wel het meest trots op.
Maar ik realiseer me ook als ik op zondag langs het pand rij, dat het maar een lege huls is, waar ik naar kijk. Dus dat mensen echt het verschil maken. Dat die mensen gewoon trots zijn om bij DataByte te werken. Dat straalt er van af. Dat is wel mooi om te zien. Dat is ook wat ik terug krijg van onze klanten en van allerlei mensen die op bezoek komen bij onze organisatie.

Ik ga je een gedicht voorlezen. Het is van Pessoa, een Portugese dichter.

Voorbij de bocht in de weg
ligt misschien een plas
en misschien een kasteel
en misschien alleen de
voortzetting van de weg
ik weet het niet
en ik vraag het niet
zolang ik op de weg loop vóór de bocht
kijk ik naar de weg slechts voor de bocht
want ik kan niets anders zien
dan de weg vóór de bocht
ik zou er niets aan hebben naar een
andere kant te kijken
en naar dat wat ik niet zie
laten we ons houden bij de plaats
waar we zijn
er is schoonheid genoeg in hier zijn
en niet ergens anders
als er mensen zijn voorbij de bocht in de weg
laten die zich dan maar bemoeien
met wat er is
voorbij die bocht in de weg

Mooi! Mooi gedicht.

Wat voor associatie geeft dit?

Het doet mij denken aan dat er veel zaken zijn waar je je druk over kunt maken. Maar er zijn heel veel dingen die je niet weet. Sterker nog, er zijn meer dingen die je niet weet, dan dat je wel weet.

Dat is ook wel wat je in de loop van de jaren moet leren. Je kan niet alles voor zijn en niet alles is maakbaar. Deze crisis waar we middenin zitten maakt dat ook wel duidelijk. Dat heel veel zaken niet gekoppeld zijn aan materialisme of financiën, maar dat heel veel immateriële zaken zoals welzijn, mentale gezondheid, vriendschap, liefde, vele malen belangrijker is. En dat dat ook iets is wat je moet koesteren. Het leven is niet maakbaar. Tegelijkertijd moet je wel vooruit denken. Het proces dat we nu zijn ingegaan, dat is natuurlijk met name gericht op de continuïteit van de onderneming. Terwijl we een kerngezond bedrijf zijn, om die juist weer te verlengen. Gezien alles wat er speelt in onze markt.

Hij zegt ook, als je hier bent, kijk dan wat er is en geniet daarvan. Weet je wel, kijk nou maar wat er hier is. Dus geniet van wat er is. Er zijn heel veel mensen die denken ja maar als ik dan.. dat gaat zo door en dan opeens gaan ze dood. En ze hebben altijd maar gezien als ik dan…..

Dat heb ik ook wel moeten leren. Als je dit gedicht tussen mijn 17e en mijn 34e had gelezen (het moment waarop ik wel paniekaanvallen had), dan was dat wel een van de redenen dat ik dacht: nou moet ik wel oppassen. Echt alleen maar aan het werk, 20 kilo te zwaar.. Dat was wel een pijnlijk moment, zo in confrontatie met jezelf. Dat ik dacht, waar gaat het nou echt om? Maar van mijn 34e tot mijn 50e heb ik een prachtleven gehad!

‘Het leek erop dat ik mezelf even over-stretchte in mijn mogelijkheden’

Die paniek ging dan omdat je jezelf eigenlijk een beetje over de kop werkte?

Ik denk dat het een combinatie was van angst en van de verbouwing van ons grote pand (6.000 m2 grond), wat ik dus zelf moest financieren van mijn vader. Het leek erop dat ik mezelf even over-stretchte in mijn mogelijkheden en ons bedrijf groeide heel sterk. Als je dan niet echt een stabiele factor hebt, iemand die je even kan coachen of kan helpen, dan kan het ook zomaar de verkeerde kant opgaan.

Had je geen partner in het bedrijf toen, met wie je kon sparren?

Zeker wel met John, maar we verwerkten het allebei op een eigen manier. John de Jongh is mijn collega. We zijn daarin wel echt totaal verschillend en daardoor super complementair aan elkaar. Hij is er nog steeds? Zeker, we bezitten allebei 50% van de aandelen. Toen was hij minderheidsaandeelhouder, dan ligt van nature de verantwoordelijkheid grotendeels bij mij. En op een gegeven ogenblik heb je gezegd, laten we het samen gaan doen. Ja, ja, het is zo gegroeid.

Was dat ook omdat je dacht dat is meer fair of ook omdat je dacht dan dragen we allebei evenveel last? Nou, nee, we hebben nooit vanuit last of defensief gedacht. Ik gunde het hem zeer zeker, maar als je het hebt over de last verdelen, dan is het ook gewoon in het managementteam bij ons heel goed geborgd. Maar je zoekt natuurlijk altijd wel een compagnon, een maatje, iemand waarmee je op aandeelhoudersniveau kan spreken over allerlei zaken waar je op de werkvloer verder niet over hoeft te spreken.

Is er nog een wens die je zou willen vervullen?

Je hebt natuurlijk altijd wel wensen maar wat we met Haste for Life hebben gedaan, wat we voor het goede doel hebben gedaan, dat was echt heel mooi. Dat was een hele mooie reis die we in al die jaren hebben meegemaakt . Echt prachtig. Dat was belangeloos. Wat dat heeft opgeleverd; echt iets voor de medemens kunnen betekenen, dat was heel mooi. Wat we natuurlijk in het bedrijf doen is wel waarde toevoegen voor de klant, maar dat is heel zakelijk. Mezelf inzetten voor goede doelen is iets wat je raakt.
Ik kan me herinneren dat we op een gegeven moment Marco Borsato hadden. Ik kondigde hem aan, met al die ondernemers waren we daar naar toe gegroeid, dat moment waarop de zaal begon te joelen.. dat was wel een prachtig moment!

Nou komt er morgen een jonge gast naar je toe (20 jaar), die wil een eigen bedrijf beginnen. Wat zou je hem als advies meegeven?

Dan zou ik, als ik zie dat hij talent heeft, dat hij wilskrachtig is, denk ik zeggen doe het. Zorg dat je alles eruit haalt wat er in zit en dat op het moment dat als het fout mocht gaan, dat je niet teleurgesteld bent in jezelf. Dat is wat mij elke dag wel dreef. Als het fout gaat dan wil ik dat het niet aan mezelf heeft gelegen.

Als mijn kinderen het vragen, dan zeg ik eerst je studie afmaken! Het liefst parallel aan elkaar, dus begin een onderneming, maar maak zeker je studie af. Zorg dat je elke dag gewoon eruit haalt wat erin zit. Dat je binnen de mogelijkheden die je hebt, er alles aan hebt gedaan om het te laten slagen. Dat als het fout gaat, je jezelf in de spiegel kunt aankijken en dat je niet teleurgesteld bent!

Als iemand anders hier naar kijkt en die vraagt zich af misschien moet ik het ook wel gaan doen, mijn bedrijf verkopen of een overname. Heb je een advies?

Ik heb het in 2004 meegemaakt en nu. Het grote verschil is, in 2004 viel ik daarna echt in een enorm zwart gat. Dat heeft echt wel een jaar geduurd. Omdat ik onvoldoende nagedacht had en begeleid werd, achteraf, over de dag na closing. En het geld vergoedt dan heel veel, maar na een maand of na twee maanden is dat geld helemaal niet meer belangrijk.

‘Je verliest je eigen identiteit’

Dat je als je elke dag met de zaak bezig bent, je op dat moment ook andere mensen aan boord krijgt die natuurlijk hun stempel op de zaak willen drukken. Op dat moment verlies je je eigen identiteit denk ik enigszins. Dus ook een vorm van eenzaamheid denk ik. Als je binnenkomt dan weet je wie je bent en opeens moet je dat delen. Ik was 34, en heel jong, dat geeft hele vreemde gevoelens. Toen dacht ik: ik moet echt veel beter voor mezelf gaan zorgen en ben ik ook veel gaan sporten.

‘Alsof het zo moet zijn’

En nu is het zo dat we echt een reis gaan maken van drie tot vijf jaar waarin we doelen hebben die me met elkaar willen realiseren. Dus de situatie nu is heel anders. Voor ons is de stap die we nu gaan zetten vanuit welk inzicht je die ook beoordeeld: vanuit privé, vanuit de onderneming, vanuit de klant, vanuit onze medewerkers, de juiste stap. Ik heb een paar keer tegen mijn collega gezegd: John alsof het zo moet zijn, alsof het zo moet zijn. Deze stap is voor alle mensen die betrokken zijn bij ons bedrijf, dat durf ik met droge ogen te verdedigen en mensen te overtuigen, het allerbeste is wat ons bedrijf kan overkomen. Dat was in 2004 echt anders en zo ervaar ik het ook.

Maar misschien is het juist wel nodig geweest om uiteindelijk te komen weer waar je nu staat. Ja, sommige processen moet je ook echt doorleven! Ik ben er wel een jaar lang mee bezig geweest. Het was wel een moeilijk fase.

Ik wens je veel succes. Dank je wel.